Aşınma parçaları için malzeme seçerken en çok karşılaştırılan iki seçenekten biri Ni-Hard beyaz dökme demir, diğeri ise Hadfield manganlı çeliktir. Aslında bu iki malzeme birbirinden tamamen farklı prensiplere dayanır ve kullanıldıkları ortamlar da farklıdır.
Ni-Hard, yüksek karbon, krom ve nikel içeriğiyle doğrudan aşındırıcı malzemelere karşı direnç gösterir. 55–65 HRC gibi yüksek sertlik seviyelerine ulaşır ve içindeki karbürler sayesinde kuvars, bazalt veya klinker gibi aşındırıcı minerallerle çalışırken uzun ömürlü olur. Ancak, yapısı sert ve nispeten gevrektir; yani yüksek darbe alan ortamlarda kırılma riski taşır. Bu nedenle Ni-Hard daha çok öğütme değirmeni astarları, fan kanatları ve düşük darbe – yüksek aşınma ortamları için uygundur.
Buna karşılık Hadfield manganlı çelik (%12–14 Mn, ~%1,2 C), düşük sertlikte (200–220 HB) dökülür ama çalışma sırasında yüzeyinde iş sertleşmesiyle 500 HB’ye kadar çıkar. En büyük avantajı yüksek tokluk ve çarpma dayanımıdır. Çatlamaz, kırılmaz; sürekli darbe altında çalışarak yüzeyini sertleştirir. Bu yüzden manganlı çelikler, çeneli kırıcı paletleri, darbeli kırıcı çekiçleri ve yüksek şok yüklerine maruz kalan parçalar için idealdir.
Özetle:
-
Ni-Hard = Aşındırıcı malzemeye karşı maksimum direnç, ama darbelere karşı sınırlı.
-
Hadfield = Darbelere karşı maksimum tokluk, aşınma direncini ise çalıştıkça kazanan bir yapı.
Doğru seçim, parçanın görevine bağlıdır: Eğer sürekli darbe varsa Hadfield, saf aşındırıcı etki varsa Ni-Hard sahneye çıkar.
